5.BÖLÜM /PİŞMANLIK…( Demili ) 

         İşte geliyorlar ayak seslerini konuşmalarını duyuyorum. Geldiler ama ben daha fazla dayanamayacağım. Sanırım ölüyorum. Ölmeden annemi bir kez görebilsem. Ondan af dilesem yaptıklarım için. Sarılsam ona kokusunu alsam. Üzülme annem ben bunları hak ettim desem.  Bana “Gitme oğlum bu saatte dedin dinlemedim. O çocuklar seni uçuruma sürükleyecekler görüşme dedin, yine dinlemedim.” Haklı olduğunu şu an anlıyorum ama sanırım çok geç. Keşke en başa dönebilseydim. En başa…Beni aradıklarında saat geç oldu gelmiyorum deseydim. Gitmeseydim içmeye. Ne oldu hepimiz sarhoş, kavga çıktı. Acele ile çıktım onlardan kaçmak için fırladım yola. Yoksa beni öldüreceklerdi. Ama şimdi ne oldu kurtuldum mu sanki? Tabii ki hayır. Bu seferde hiç bilmediğim birleri tarafından ölüme itildim. Belki onlarla kavga etsem kurtulma şansım olabilirdi. Ya şimdi var mı? Allah’ım lütfen beni anneme kavuştur. Bir şans ver bana. Hatalarımı düzeltebileyim. Onu bir daha asla üzmeyeceğim. Çileli annem hem benim hem babamın kahrını çok çekti. Birisi ambulans diyor. Demek ki ambulans gelmiş. Demek ki halen yaşıyorum. Ölmedim. Annemi hissediyorum burada. Hatta çığlıklarını duyuyorum. Ne olur doktor kurtar oğlumu yetiştir hastaneye kurbanın olayım diyor. Birisi “Dur teyzem, merak etme kurtulacak bak kazıyoruz mezarı az kaldı” diyor…

Canım daha da yanıyor. Bir iki üç hop yavaş… Yavaş kaldırın diyorlar. Sedyeyi itin. Dikkat edin bu kol iki bacak kırık. Çok kan kaybetmiş. Acele edin… Damarı açın…Hastaneyi aradınız mı? Ameliyathaneyi? Hadi daha hızlı…