İçimdeki nefret…
Kapının önündeyim. Zile basmaya hazırlanıyorum ama ellerim titriyor. Bu eve ilk geldiğim günü hatırlıyorum. Ne kadar masum temiz duygularla gelmiştim. Şimdi ise kapıda neredeyse kusmak üzereyim. Şu an masumda değilim. Çünkü içimde sevgi yok! Aşk yok! Masumiyet yok! İçimde sadece intikam duygusu hesaplaşma var!
İşte, zile bastım kapının açılmasını bekliyorum. Hakan yüzünde gülümseme ile kapıyı açtı. Elinde ki içki şişesini gösterip “En özelinden aldım. Hadi girsene!”
…Evet şu an içerideyim. Hakan’ı izliyorum. Verdiğim ilaçla halsiz yatıyor. Tıp öğrencisi olmak bir gün bu şekilde işime yarayacağını hiç düşünmezdim. Elini kolunu kıpırdatamıyor. Ara sıra gözlerini açıyor bana bakıyor sonra tekrar kapatıyor. Eee kolay değil büyük bir ameliyat geçirdi. Tam beş saattir uğraşıyorum. Halen narkozun etkisinde. Gerçi serumunun içine ağrı kesici de koydum ama demek ki az mı geldi ya da etkisi mi geçiyor? Neyse uyanınca sorarım çok mu ağrıyor diye.
Şimdi okula gitmeliyim. Gerçi biraz yorgunum ama hem okuldakilere görünmem lazım hem de malum yine pratik yapmam gerekiyor.
Hoca sordu, gruplar hazır mı? Yok hocam eksiğimiz var. Kim o eksik? Hakan hocam, Hakan yok! Biz başlayalım birazdan gelir.
Bu tür konuşmaları tam üç gündür yapıyoruz ameliyathanede. Ama sonuç aynı. Çünkü Hakan gelmiyor. Ben sebebini biliyorum ama onlar bilmiyor.
