İyi Arkadaş...
Hakan’a olan ilgim her geçen gün artıyor ama kesinlikle bunu belli etmiyordum. Zaten nasıl belli ederdim ki çevresi hep güzel kızlarla doluydu.
O gün dersim erken bitmiş kantine bir şeyler atıştırmak için gitmiştim. Bir yandan da aldığım notlarımı gözden geçiriyordum. “Oturabilir miyim?” diyen sese doğru kafamı kaldırdığımda Hakan’ı gördüm. İçimden Hakan hiç sorulur mu? Tabiiiii… Diye bağırmak isterdim ama hiç istifimi bozmadan ne demek lütfen deyiverdim.
O kadar güzel sohbet ediyorduk ki saatin nasıl geçtiğini anlamamıştık. Birde çok ortak noktamız olduğunu fark edince daha da zevk almıştık sohbetten. İkimizde futboldan, bilim kurgu filmlerden, polisiye kitap okumaktan hoşlanıyorduk. Bugüne kadar annemin okumam için önüme koyup zorla öğrenmemi sağladığı birçok bilgi şu an çok işime yaramıştı. Çünkü okuduğum bilgiler sayesinde Hakan’la her konuda sohbet etme imkanı bulmuştum. Bu da Hakan’ın çok ilgisini çekmiş ve sonunda “Bir kızla bu kadar ortak konumun olacağını ve konuşabileceğimi sanmazdım. Çok kitap okuduğun belli” deyip beni tebrik etmişti. Aslında ben de onun hakkında yanıldığımı fark etmiştim. Artık gözümde sadece yakışıklılığıyla ortada gezen boş bir adam değildi.
Bu arkadaşlığımız günlerce hatta haftalarca sürdü. O bilmiyordu ama her geçen gün ben ona daha da tutkuyla bağlanıyordum. Ondan başka bir şey düşünemez olmuştum. Onu kaybederim diye duygularımı hiç belli etmemeye özen gösteriyordum. Zaten bu konuda oldukça eğitimliydim. Çünkü annem tarafından duygularımı bastırmayı, yaşanan olaylara uyum sağlamayı o kadar iyi biliyordum ki...!
