Asiye Teyze…
Bence bu yaşadıklarım hiç adil değildi. Çünkü artık on sekiz yaşını doldurmuş ne istediğini bilen bir genç kız olmuştum. İşte camın önünde oturmuş bunları düşünüyordum. Tıpkı diğer hafta sonları yaptığım gibi. Ama vakit geldi. Annemle babam kahvaltıya oturmak üzerelerdir. Annemin hiç sevmediği şeydir sofrada bekletilmek. O yüzden yüzümde sahte bir gülümseme yerleştirerek indim aşağıya. Kusursuz soframız hazırlanmış yine her zaman ki gibi. Asiye Teyze benim zihnimi açması için her zamanki gibi dizmiş önüme cevizleri, kayısıları, bademleri…Taze sıkılmış portakal suyum, az pişmiş yumurtamı.
Annemle babam aile şirketimiz var orada beraber çalışıyorlar. Bazen iş seyahatine gidiyor birkaç gün kalıyorlar. İşte bende o zamanlar Asiye Teyze ile kalıyorum. Çok seviyorum kendisini, bana annemden daha yakın davranır. O da farkında annemin bana karşı olan bu soğuk tutumunu ama sırf ben üzülmeyeyim diye “Ne yapsın çok yoruluyor annen, kolay mı o kadar büyük bir şirketi yönetmek, bizleri idare etmek. Bazı insanlar sevgilerini fazla gösteremezler içten severler işte annende onlardan biri. Senin iyiliğini istiyor iyi bir okul kazanman için uğraşıyor. Takma bunları sen kafana” der bana moral verirdi.
Evde başka çalışanlarımız da var ama en eskisi yani en kıdemlisi Asiye Teyze. Annemler gidince gizlice yapar bana bir menemen, sosisli sandviç, ya da tost. Aramızda sır kalır bu. Anneme göre öyle şeyler faydalı değilmiş. O gün hiç ders çalışmam geçerim televizyonun karşısına istediğim kanalı açar seyrederim. Hiç karışmaz bana hatta bazen gündüzden yemem için kendiliğinden ıvır zıvır bile alır, sonra da eşlik eder bana. Ben hangi filmi açarsam o da sanki günlerdir bu filmi bekliyormuş gibi heyecan merak göstergesiyle seyreder sırf ben mutlu olayım diye. Kendimi o kadar iyi ve mutlu hissederim ki! Galiba beni tek seven ve düşünen kişi o...
