Sınav Günü…
Bugün üniversite sınavı var. Annemle babamın ölümünden beri Asiye Teyze ile sınava girip girmeyeceğim konusunda tek kelime konuşmamıştık. Daha doğrusu hiçbir konuda konuşmadık. Okuldan arkadaşlarım hocalarım da aramış ama onlarla bile konuşmamıştım. Niye konuşmadığımı ben de bilmiyorum ama benim adıma Asiye Teyze “Halen şoktan çıkamadı çok üzgün, kimseyle konuşmuyor kusura bakmayın ama aradığınızı söylerim” deyip beni kurtarıyordu. Gerçekten sadece bir şeyler yiyip televizyon seyredip, uyuyordum.
Bu gece hariç…Geceden beri ayaktayım hiç uyumadım. Ben de kendime çok sordum acaba sınava girmeli miyim diye. Sonuçta beni zorlayan biri de yoktu. Ama bu zamana kadar gerçekten çok çalışmış emek vermiştim. Son üç haftadır hiçbir dersle ilgilenmemiş özel hocaları da kovalamıştım. Sanırım sınavı sırf başkaları istiyor diye kazanmaktan çok artık kendim için istiyordum.
Evet, karar vermiştim bugün bu sınava girecektim. Günlerdir sınava nerede gireceğime dahi bakmamıştım. Sabahın altısında Asiye Teyzeye bir not yazıp sessizce evden çıkıp bir taksiye bindim ve okula gittim.
Hiç heyecanlanmadan sonuna kadar zamanımı değerlendirdim. Bittiğinde okulun bahçesine inip etrafımı inceledim. Birçok aile çocuğunun sınavdan çıkmasını bekliyordu. Kimi de kapıdan gelen çocuğuna koşup sevgiyle sarılıp nasıl geçtiğini soruyordu. Kendi annemle babamı düşündüm, acaba onlar yaşasalardı bugünü biz nasıl geçirirdik diye. Belki beni şoförle gönderip kendileri bile gelmezlerdi. Kim bilir belki de gelirler arabanın içinde beklerlerdi…
