SUS...!/26.BÖLÜM

26.B ÖLÜM

O ev…

Şu an kapılarının önündeyim. Müstakil bahçe içinde bir ev. Giriş kapısını görebiliyorum. Kapıda bir sürü terlik ayakkabı var. İçerinin dolu olduğunu anlıyorum. Keşke biri dışarıya çıksa da bir şeyler öğrensem diyorum. Evet, tam da istediğim oldu. O gün hastane de feryat eden küçük kızı görüyorum. Bahçe kapısına doğru ilerliyor. Tam yanımdan geçiyordu ki kolundan tuttum. Canım burada bakkal nerede diyorum. Ben de oraya gidiyorum şu tarafta diyor. Ben de seninle gelebilir miyim deyince sessizce bana bakıyor bir şey demiyor. Ama konuşturmam lazım.

-Evinizde misafir var galiba kapı ayakkabı doluydu.

-Onlar misafir değil. Babama dua ediyorlar.

-Öyle mi, babana ne oldu ki?

-Babamı öldürdüler.

-Evet duymuştum canım çok üzüldüm. Kim yapmış peki bulundu mu?

-Hayır, annem polisler bulacak diyor.

-İnşallah canım.    

Bunları söylemişti o küçücük bedeniyle ama, duruşu, bakışı, anlatışı o kadar da minik değildi. Yani kendine ağır gelmişti belli ki.  O minicik bedeni omuzları çökmüştü sanki acıyla.  Bana bunları söylerken bile sesi titriyor gözyaşlarını içine akıtıyordu adeta. Aldı şekeriyle çay paketini eğdi başını öne, uzaklaştı yanımdan. Bense öylece bakakaldım arkasından.

Hele bakkala şekerle çayı deftere yazacakmışsınız annem sonra verecek dedi ya, bunu duyunca içim daha da parçalanmıştı. Bakkala sanki bilmiyormuş gibi bu çocuğun babasına ne oldu diye sordum. Öldürdüler zavallıyı. Bir markette çalışıyordu. Çok iyi dürüst biriydi. Yıllardır bu mahallede oturur. Kimseye zararı olmaz kendi halinde biriydi. Markete gece iki kişi gelmiş ya kasayı aç ya da canını alırız demişler. Zavallı Mustafa parayı vermemek için mücadele etmiş. Polise bildirmiş. Ama ellerinde delil olmadığı için bir şey yapılamamış. Adamlar buna kinlenmişler. Karısına söylüyormuş dikkatli olun diye.  Polise de demiş beni takip ediyorlar diye. Sonunda bir yerde sıkıştırmışlar bıçaklamışlar işte. Kimin yaptığı belli ama delil yok anlayacağın. Kadıncağız kaldı iki küçük çocukla ortada.   

Sizce bulunur mu katilleri dedim market sahibine. “Valla tahmin ediliyor. Var buralarda böyle haraççılar. Yediler çocuğun başını. Ama korkuyor herkes susuyor yani anlayacağın. Benden bile haraç alıyorlar. Ben bile susuyorum. İstersen verme. Sabah bir gelirsin dükkanım yerle bir edilmiş. Ben eski polis olmama rağmen baş edemiyorum veriyorum. Bana bir şey yapmasalar aileme zarar verirler. Adına da haraç istiyorsunuz alın demiyorum da hadi çocuklar ben sizin dedeniz sayılırım birer kendinize hediye alın benden deyip veriyorum. Ben de içime sindiremiyorum. İşte kesin onlardır diyoruz ama ispatımız yok. Kaç kişinin ocağını söndürdüler.