SUS...!/39.BÖLÜM

39.BÖLÜM

Kendimle son hesaplaşmam…

Annem bunları söylemişti söylerken de küçük bir çocuğun saçlarını okşar gibi sevgiyle okşamıştı saçlarımı. Ne kadar açmışım meğer sevgiye şefkate. Çağrı’da bulmuştum o sıcaklığı, anlayışı ilk zamanlar ya da bulduğumu sanmıştım. Çünkü kocamdan görmemiştim ilgi sevgi anlayışı. Ne kadar uzak kalmıştım annemden. İçimde ki öfkemin biteceğinin sanıyordum. Hayatımın düzene gireceğini mutlu olacağımı sanıyordum. Ama olmadı. Bu olayda yani Çağrı’nın karısını öldürdüğünü ispatlamam, Sinop’ta o asansör çıkışında bir adamın öldürüldüğünü görüp katillerini yakalatmam içimde ki öfkemi dindirmemişti. Çünkü kendi duygularımı içime atmak, sırf başkaları istiyor diye kendimden feragat edip susmak zorunda kalmak sanırım tüm dengemi bozmuştu. Yani annemin yanında olması kendimi güvende hissetmem özgür olmam sanırım yetmiyordu. Yani beni kalıba sokan susturanları affedemiyordum. O iki katiller sadece bir adamı öldürmemiş beni de susmam için bıçaklamışlardı. Çağrı ise karısını öldürmüş o pis kirli elleriyle bana temiz bir yol açmış güya sevgiyle kucak açmıştı. Kirli geçmişin üzerine yeni temiz bir sayfa açılır mı? Susulur mu? Olmadı iste. Susamadım.  Susmadım.  O zaman insanca yaşayabilir miydim? Vicdanım beni bırakmazdı ki! Bırakmadığı için zaten kendimi tehlikeye atıp katilleri buldum. Ama bitmedi. Benim hayatımı mahveden Kenan’dan da öcümü almadan rahat etmeyecektim. Zaten her şey onla başlamamış mıydı? Aşık olduğum eğitimli, yakışıklı, tüm üniversitenin hayran olduğu saygın hocası ile evlenmiş ama hayal kırıklığına uğramıştım.