SUS...!/14.BÖLÜM

14.BÖLÜM

Annem beni görünce…

Evden ayrılmış bir çay bahçesinde öylece oturmuş kalmıştım. Kulaklarımda Ece’nin annesinin söyledikleri sözler tekrarlanıp duruyordu. Hangisi gerçek! Ben bunu nasıl anlayacağım? O mezarda ki kadın kim? Ama annesi video çekmiş dedi. Yani Ece kendi sesiyle kendi görüntüsüyle söylemiş biriyle gidiyorum demiş. Tüm parasını da Çağrı’ya bırakmış. Peki bu gerçekse o mezarda yatan kim?

Herkes beni öldü biliyor? Bir annem gerçeği biliyor. Onu arama demişti Çağrı. Belki telefonları dinlenebilir demişti. Gerçi benim öldüğümü ilan ettikleri günden sonra, her gün internete kendimle ilgili farklı bir habere rastlayabilir miyim diye baktım ama her şey son derece normal görünüyordu. Hatta Kenan ile ilgili aşk dedikodularını bile okumuş ve onu o kadar iyi tanıdığım için beni ne kadar çabuk unuttuğuna hiç şaşırmamıştım. Ama annemi merak ediyordum. Bugün buraya kadar gelip de annemi görmeden gidemezdim. Ama ya beni bir tanıyan çıkarsa diye de korkuyordum. Bugün salı annem mutlaka pazara gider. Oraya gitsem beni bir gören olur mu acaba? Annem beni karşısında görürse ne yapar? Ama gitmem lazım annemi görmem lazım.

Sonunda annemi uzaktan gördüm. Ne kadar da çökmüş görünüyor. Çok korkuyorum beni görünce heyecanlanıp paniklemesinden. Ama nasıl olsa gerçekte ölmediğimi biliyor sadece karşısında görünce şaşırır ama o kadar. Yavaş yavaş ilerleyip masasına oturayım olsun bitsin. Ama bende çok heyecanlandım ne kadar da özlemişim canım annem.

Biraz sonra,

-Annem ben geldim..! Sakın belli etme!

-Seral..! Aman Allah’ım! Bu…Bu…Bu nasıl olur? Olamaz ki…! Ben kafayı yiyorum galiba…Sen Seral olamazsın…O öldü…!

-Ne ölmesi anne, sen ne diyorsun? Bu bir oyun ya! Bana rol yapmana gerek yok, annem burada yalnızız. Ama beni gören bir olabilir. Bir taksiye binelim. Sana her şeyi anlatacağım hadi annem.

-Ne rolü kızım, Seral öldü! Biz onu gömdük.

-Anne lütfen! Bana bak ben senin kızınım. Ölmüş gibi mi duruyorum? Ya anne sana Çağrı her şeyi anlatmadı mı?

-Çağrı kim?

-Hadi anne lütfen buradan bir an evvel gidelim başka bir yerde konuşalım. Bak benim hayatım söz konusu. Hadi kalk anne!

Hemen bir taksiye binmiş ve sıradan bir kafede inmiştik. Annem bana şaşkın ve ağlamaklı gözlerle bakmaktan başka bir şey yapmıyordu. Ben de annemin bu durumuna bir anlam veremiyordum. Sadece elini tutmuş sakin ol annem diyordum.

15.BÖLÜM